نویسنده ایرانی، سفر در زمان (اشکانیان)

نویسنده ایرانی در دوره اشکانیان فقط با یه زبان سر و کار نداشت. درست مثل دوره هخامنشیان، قلمرو حسابی گسترده بود و دربار شبیه سازمان ملل به نظر می رسید! من باید با زبان های مختلفی مثل پهلوی اشکانی، آرامی و یونانی آشنا بودم تا هر طور لازم بود، نوشته ها رو روی پوست، پاپیروس، سکه، سنگ و صخره درج می کردم.

من از شغل های اداری و درباری خیلی خوشم نمیاد، اما برای کسب درآمد احتمالا مجبور بودم به چنین کارهایی مشغول بشم. بیایید فرض کنیم در دربار استخدام شدم و حالا باید برای شروع کار کتیبه ای بنویسم. از اونجایی که پهلوی اشکانی زبان رسمی محسوب میشه، بهتره کتیبه رو با این زبان آماده کنم. کتیبه مهمی به من ندادن و کاربرد موقتی داره! پس باید اونو روی لوح گلی یا پاپیروس بنویسم.

وقتی کتیبه رو تحویل میدم و میخوام از پنجره نگاهی به مناظر اطراف رودخانه بندازم، از در وارد میشن و میگن که خیلی از درباریان نمی تونن درست کتیبه رو بخونن! اونا میخوان با زبان آرامی هم کتیبه رو بنویسم. در اوایل حکومت هستیم و هنوز زبان آرامی رسمیت بیشتری داره. نمیخوام خیلی زود اخراج بشم، پس این کارو می کنم و کتیبه آرامی رو تحویل میدم. کمی بعد دوباره وارد میشن و میگن کتیبه رو به زبان یونانی هم آماده کن! سعی می کنم خشمگین نشم؛ فقط می پرسم می دونید این کتیبه در مورد چیه؟ مطمئنید لازمه به یونانی هم نوشته بشه؟!

متن کتیبه: «ذخایر آذوقه‌ انبار سلطنتی شهر تیسفون به طرز مشکوکی ناپدید می ‌شود و برخی سرداران به‌ جای جنگ، مشغول غارت کردن نان و نمک دربار هستند. هرگونه قاچاق گندم، جو یا حتی یک تکه گوشت نمک سود، برابر با خیانت به خشایَ وَزرَکَ (شاه بزرگ) است و مجازات آن رژیم غذایی از نوع فقط سبزیجات خواهد بود!»